دیر

تو بر شاخه ی بید
مصلوب نیستی
تو جان زندگی هستی
در زوایای نا معلوم روح من
گفتی مرا عروس باغ های گل سرخ خواهی کرد!
گفتی مرا درمیان شعر هایت پناه خواهی داد!
گفتی تورا به فضای کهنه تسلیم نخواهم کرد!
و من روزها
در روح نامنظم جنگل
پشت پنجره ای که به دلتنگی باز میشود
تورا به انتظار نشسته ام.
تو انتهای خاطره های منی!
روزی در آن پناه
من و تو
به داغی آفتاب رسیدیم
و در بازوان بستر یگانگی
گیلاس های کال رسیدند
و گیلاسها
گوشواره ی پر شکوه سعادتم شدند
نه ،تو مصلوب نیستی
دل تو
شعله ایست فروزان در اجاق دیرمان زندگی
تو
چون عطری راز آمیز
در بلور یادهایم
خواهی ماند....ترانه

اسفند ماه...